lekturowy ból głowy - Opowiadanie twórcze

Opowiadanie jest pierwszą formą wypowiedzi, którą poznajesz w szkole. Najpierw uczysz się odtwarzać własnymi słowami przygody bohaterów czytanek i lektur. Jest to opowiadanie odtwórcze. Potem już sam wymyślasz wydarzenia i je zapisujesz (np. Jak potoczyły się dalsze losy Skawińskiego z "Latarnika"?). Jest to opowiadanie twórcze. Opowiadanie najczęściej odtwarza przebieg zdarzeń z przeszłości, ale bywa również, że tematem opowiadania są zdarzenia przyszłe. Pamiętaj, że zawsze między zdarzeniami musi zachodzić związek przyczynowo - skutkowy.

Opowiadanie powinno składać się z trzech części: wstępu, rozwinięcia i zakończenia. Każda z nich stanowi oczywiście osobny akapit, przy czym w dłuższych opowiadaniach samo rozwinięcie możesz również dzielić na dowolną liczbę akapitów.

O trójpodziale wypracowania warto pamiętać, ponieważ, jak doskonale wiecie, ma on zastosowanie nie w tylko w opowiadaniu. To coś, o czym uczeń nigdy nie zapomina (szczególnie na egzaminie).

Aby uniknąć w swym opowiadaniu monotonii i uczynić je barwniejszym , możesz wpleść w nie dialogi, a nawet inne formy wypowiedzi (np. zaproszenie, telegram, ogłoszenie). Chociaż z reguły w opowiadaniu posługujemy się czasownikami w czasie przeszłym, możesz dla ubarwienia akcji zastosować także czas teraźniejszy.

W swoim opowiadaniu możesz przyjąć pozycję narratora trzecioosobowego lub pierwszoosobowego, jeśli polecenie nie precyzuje, jaka ma być narracja. Jako narrator pierwszoosobowy możesz być dowolnym bohaterem (np. Robinsonem) lub nawet rzeczą czy zjawiskiem.

Nie zapominaj, że na potrzeby egzaminu ósmoklasisty Twoja praca powinna liczyć co najmniej 200 słów.

Pamietaj! Plan pracy ułatwia pisanie, nie tylko rozprawki czy przemówienia. Opowiadanie także potrzebuje planu! Po co? Aby stało się perfekcyjne.

A tego się wystrzegaj:

złej kompozycji: pierwsze akapity obszerne i drobiazgowe, a dalsze zbyt pobieżne ze względu na brak czasu i chęci;
powtarzania tych samych czasowników (poszedł, doszedł, przyszedł) i tych samych konstrukcji (po odrobieniu lekcji, po zabawie, po spacerze, itd.);
nieodróżniania zdarzeń głównych od nieistotnych, np.: Powiedziałem, że muszę zapytać o to tatę. Poszedłem do taty. Tata powiedział, że mogę iść do kina. Zamiast: Za zgodą taty wyszedłem do kina.