Jezus Chrystus – centralna postać religii chrześcijańskiej. W wierzeniach większości chrześcijan uznawany jest za Boga (jako Syn Boży) i człowieka. 

Współcześnie historycy nie mają już wątpliwości, że Jezus jest postacią historyczną. W starożytności nigdy nie kwestionowano tego faktu w polemice z chrześcijanami. Życie Jezusa  jest udokumentowane bardzo bogato – zarówno w źródłach chrześcijańskich, jak i niechrześcijańskich. Źródła niechrześcijańskie wskazujące na istnienie Jezusa pochodzą od historyków żyjących w pierwszym stuleciu naszej ery: rzymskiego Tacyta oraz żydowskiego Józefa Flawiusza. 

Nowy Testament jest uważany za jeden z fundamentalnych tekstów dla zrozumienia ludzkiej historii. Kształtował postawy i zachowania chrześcijan przez dwa tysiące lat. Pozostaje głównym źródłem chrześcijańskiej doktryny i etyki. Znajdujące się w nim Ewangelie, opowiadają o narodzinach, życiu, nauczaniu, cudach, ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Jezusa.

znaczenie ukryte

W tej przypowieści jest mowa o mądrości i głupocie. O tym, że człowiek może przeżyć swoje życie mądrze (roztropnie, rozważnie, rozsądnie) albo po prostu głupio. Postępując mądrze człowiek stara się działać tak, żeby przewidzieć, co może się stać, jak zapobiec ewentualnym kłopotom. Głupiec nie myśli o konsekwencjach swoich czynów. Liczy na to, że jakoś to będzie, że problemy rozwiążą się same, że ze wszystkim zdąży. I chociaż wiadomym jest (a żaden mądry człowiek temu nie zaprzeczy), że nie wszystko w życiu da się przewidzieć,  nie wszystkiemu można zapobiec, a błędy są nieuniknione to jednak  człowiek roztropny  nie rezygnuje ze swojej postawy, bo wie, że warto mieć wpływ na własne postępowanie  i na całe swoje życie.  Warto być przygotowanym, żeby zaproszenie na ucztę (nagroda) nas nie ominęły. Dla chrześcijan nagrodą za mądre i dobre życie będzie życie wieczne, zapraszającym sam Jezus Chrystus. Ale przypowieści mają również swój uniwersalny wydźwięk. Dla mądrego człowieka nagrodą będzie radość z dobrze wykonanego zadania, satysfakcja, dobro, które uczynił... w końcu poczucie, że jego życie było dobre dla niego samego i dla tych, pośród których żył.

Oto siewca wyszedł siać.  A gdy siał, niektóre [ziarna] padły na drogę, nadleciały ptaki i wydziobały je.  Inne padły na miejsca skaliste, gdzie niewiele miały ziemi; i wnet powschodziły, bo gleba nie była głęboka. Lecz gdy słońce wzeszło, przypaliły się i uschły, bo nie miały korzenia.  Inne znowu padły między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je.  Inne w końcu padły na ziemię żyzną i plon wydały, jedne stokrotny, drugie sześćdziesięciokrotny, a inne trzydziestokrotny.  Kto ma uszy, niechaj słucha!

                                Ewangelia wg świętego Mateusza (Biblia Tysiąclecia)

znaczenie ukryte

 W tej przypowieści siewca symbolizuje Chrystusa, którego nauka (ziarna) trafia na mniej lub bardziej podatny grunt (gotowość ludzi do słuchania nauk bożych). Pierwsza grupa ludzi (ziarno rozsypane na drodze i wyjedzone przez ptaki) to ci, którzy słuchają słów Boga, ale ich nie rozumieją. Druga grupa (skalisty grunt) odnosi się do ludzi, którzy może i mają dobre chęci, ale zbyt mało w nich wytrwałości i wiary. Dlatego słowo boże nie zakorzeni się na stałe w ich sercach. Ciernie są natomiast w przypowieści metaforą pokus , którym ulega część ludzi. Rozumieją oni nauki Chrystusa, pewnie nawet starają się żyć zgodnie z nimi, ale nie mogą oprzeć się życiowym przyjemnościom, temu wszystkiemu, co odciąga ich od nauki Chrystusa, dlatego  tu również nauki się nie zakorzenią. Urodzajna gleba to symbol tych, którzy są otwarci na naukę, słuchają słowa bożego, rozumieją je i starają się żyć zgodnie z nim. To, że ziarno wyda plon (nawet stokrotny) oznacza, że te słowa będą przekazywane następnym pokoleniom. Uniwersalny charakter przypowieści polega na tym, że ludzie często zamykają się na dobro (choć rozumieją, że to lepsza droga), ponieważ chwilowa przyjemność wydaje  się im bardziej atrakcyjna.

Podobnie też [jest]  z pewnym człowiekiem, który mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek.  Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz  ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć.  Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa.  Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana.  Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: "Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem".  Rzekł mu pan: "Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!"  Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: "Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem".  Rzekł mu pan: "Dobrze, sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana!"  Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: "Panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy: chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzieś nie rozsypał.  Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność!"  Odrzekł mu pan jego: "Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdziem nie rozsypał.  Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność.  Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów.  Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz - w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów". 

Ewangelia wg świętego Mateusza (Biblia Tysiąclecia)

znaczenie ukryte

Jednoznacznym tematem przypowieści jest problem pomnażania Bożych darów. Właściciel symbolizuje Boga, a trzej słudzy – trzy postawy ludzkie, związane z przyjmowaniem i gospodarowaniem tym, co od Boga otrzymaliśmy. Każdy ze sług otrzymał od właściciela inną liczbę talentów. Od razu nasuwa się przypuszczenie o niesprawiedliwość – dlaczego pierwszy z nich dostał pięć, a inny tylko jeden? Podobnie jest w naszym życiu – niektórzy są bogatsi, inni biedni, jedni mądrzejsi, inni mniej inteligentni, i często nie zależy to od ich osobistego wysiłku. Przypowieść o talentach wyjaśnia tę pozorną Bożą niesprawiedliwość. Jeden talent to około 35 kilogramów złota – jest to więc niewyobrażalne bogactwo. Trzeci sługa nie został więc pokrzywdzony, została mu ofiarowana ogromna suma. Z całą pewnością człowiek nie powinien być zazdrosny o talenty innych. Pierwsze przesłanie przypowieści związane jest więc z naszym obowiązkiem wdzięczności Bogu za to czym nas obdarza.  Drugim aspektem przypowieści jest gospodarowanie talentami. Jezus pochwala postawę sług, którzy „puścili w obrót” swoje talenty, a gani tego, który zakopał swój talent w ziemi. Dary od Boga trzeba bowiem nie tylko przyjmować, ale także je wykorzystywać. Trzeci sługa nie zrobił tego, ponieważ bał się swego pana, uważał go za człowieka surowego. Może obawiał się, że nie odbierze swojego talentu z zyskiem? Bóg oczekuje, że pokonamy  nasze obawy  i podejmiemy próbę pomnożenia talentu tak,  aby rozwijać swój potencjał.  

Jezus nawiązując do tego, rzekł: «Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców. Ci nie tylko że go obdarli, lecz jeszcze rany mu zadali i zostawiwszy na pół umarłego, odeszli.  Przypadkiem przechodził tą drogą pewien kapłan; zobaczył go i minął. Tak samo lewita, gdy przyszedł na to miejsce i zobaczył go, minął.  Pewien zaś Samarytanin, będąc w podróży, przechodził również obok niego. Gdy go zobaczył, wzruszył się głęboko:  podszedł do niego i opatrzył mu rany, zalewając je oliwą i winem; potem wsadził go na swoje bydlę, zawiózł do gospody i pielęgnował go.  Następnego zaś dnia wyjął dwa denary, dał gospodarzowi i rzekł: "Miej o nim staranie, a jeśli co więcej wydasz, ja oddam tobie, gdy będę wracał".  Któryż z tych trzech okazał się, według twego zdania, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?»  On odpowiedział: «Ten, który mu okazał miłosierdzie». Jezus mu rzekł: «Idź, i ty czyń podobnie!»   

Ewangelia wg świętego Łukasza (Biblia Tysiąclecia)

znaczenie ukryte

Jezus pokazuje w przypowieści, że każdy człowiek ma wybór i w określonej sytuacji może różnie się zachować. Można wybrać postawę nienawiści i czynić jak zbójcy, można być obojętnym jak kapłan i lewita, ale można również wybrać miłość i dobro jak Samarytanin. Warto zaznaczyć, że Żydzi nie szanowali Samarytan, uważali ich za zdrajców i odstępców. Tym bardziej Jezus podkreśla,  że wszyscy ludzie zasługują na wsparcie, współczucie i pomoc, a pomoc może przyjść od każdego nawet od wroga. Napadnięty z pewnością oczekiwałby w pierwszej kolejności pomocy od kapłana i lewity, a nie od Samarytanina. W ten sposób przypowieść porusza nie tylko temat bezinteresownej pomocy, do której jesteśmy zobowiązani, ale również zwraca naszą uwagę na uprzedzenia jakie bezpodstawnie żywimy do innych ludzi.  Pochodzenie (wyznanie, kolor skóry) człowieka nie ma  znaczenia, ponieważ nie jest związana w żaden sposób z tym, co świadczy o jego wartości – uczynkami miłosierdzia, wynikającymi z wewnętrznej postawy, z chęci czynienia dobra.

Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada". Podzielił więc majątek między nich.  Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie.  A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek.  Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.  Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę.  Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie;  już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca.